Ewangelia według św. Marka 11, 1-10
Gdy się zbliżali do Jerozolimy posłał dwóch swoich uczniów i rzekł im: «Idźcie do wsi, która jest przed wami. Przy wejściu do niej znajdziecie uwiązane oślę, którego jeszcze nikt nie dosiadał. Odwiążcie je i przyprowadźcie. A gdyby kto pytał, dlaczego to robicie, powiedzcie: Pan go potrzebuje i zaraz odeśle je z powrotem». Poszli i znaleźli oślę przywiązane na ulicy. Odwiązali je, a niektórzy ze stojących tam pytali: «Cóż to ma znaczyć, że odwiązujecie oślę?» Oni odpowiedzieli im tak, jak Jezus polecił. I pozwolili im. Przyprowadzili więc oślę do Jezusa i zarzucili na nie swe płaszcze, a On wsiadł na nie. Wielu zaś słało płaszcze na drodze, a inni gałązki ścięte na polach. Ci zaś, którzy szli za Nim, wołali: «Hosanna! Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie. Błogosławione królestwo ojca naszego, Dawida, które nadchodzi. Hosanna na wysokościach!» Tak przybył do Jerozolimy i wszedł do świątyni. Obejrzał wszystko, a że pora była już późna, wyszedł razem z Dwunastoma do Betanii.
Ci, którzy choć trochę znają biblijną historię króla Dawida i Salomona wiedzą, że osioł jest zwierzęciem kojarzonym z władzą królewską. Dawid, chcąc ustanowić Salomona swoim następcą na królewskim tronie, rozkazuje posadzić go na ośle, zaprowadzić do źródła Gichon, by tam dokonać obrzędu namaszczenia (1 Krl 1, 32-34). Uroczysty wjazd Jezusa na osiołku do Jerozolimy jest nawiązaniem do tamtej historii. Wyraźnie podkreślony jest tutaj królewski charakter wjazdu Jezusa do świętego miasta. Bezbłędnie zresztą odczytują to ci, którzy są świadkami tego wjazdu. Widzą w Jezusie króla. ,,Błogosławione królestwo ojca naszego, Dawida, które nadchodzi” – wołają.
Jezus rzeczywiście jest królem, ale nie – jak chcieli niektórzy – w znaczeniu militarnym czy politycznym. Wielu chciało, by był On tym, który wyzwoli Izraela spod władzy nieprzyjaciół. Nie taka jest jednak Jego misja. Jezus przybywa jako cichy, pokorny i łagodny. Daleki od tego, by uciekać się do siły i przemocy. Ludzie jeszcze tego nie wiedzą. Kładą przed Jezusem palmy i płaszcze, by w ten sposób oddać hołd nowemu królowi. Szybko jednak przychodzi rozczarowanie. Już za pięć dni ta sama Jerozolima, która przy wjeździe Jezusa rozbrzmiewała radosnym ,,Hosanna”, będzie rozbrzmiewać złowrogim: Ukrzyżuj Go!
Dziwna ta Jerozolima. Z jednej strony wiwatuje i ogłasza Jezusa królem, a z drugiej domaga się dla Niego śmierci. Dziwne… Czy jednak cały ten ciąg wydarzeń czegoś nam nie przypomina? Ależ oczywiście… To, co dzieje się w Jerozolimie tak naprawdę dzieje się w każdym z nas. Przecież my też obieramy Jezusa za Pana naszego życia, a zaledwie kilka chwil później biczujemy Go grzechami i eksmitujemy z naszego serca.
Historia Jezusa nie kończy się jednak w grobie. Zmartwychwstaje. I my zmartwychwstajemy. Kiedy? Zawsze wtedy, gdy z żalem wyznajemy w spowiedzi nasze grzechy. Z okazji Świąt życzę Ci, aby i w Tobie Jezus prawdziwie zmartwychwstał.
