Ewangelia wg św. Jana 20,1-9.
Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra oraz do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono». Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.
Wydarzenia, o których dziś czytamy w Ewangelii uświadamiają nam, że każdy człowiek ma swoją własną, indywidualną drogę wiary i swoją własną ścieżkę, która prowadzi go do spotkania ze Zmartwychwstałym. Można mieć tylko doświadczenie pustego grobu. Można zatrzymać się na duchowej pustce i nie pójść dalej w poszukiwaniu Jezusa. Doświadczenie pustego grobu stało się udziałem Marii Magdaleny. Na szczęście ona na pustym grobie się nie zatrzymała. Podjęła większy jeszcze trud i wysiłek, bo nie zadowoliło jej doświadczenie duchowej pustki.
Podobne doświadczenie mają apostołowie – Piotr i Jan. Oni także widzieli pusty grób i oni także nie zatrzymali się tylko na tym doświadczeniu. Zrobili coś więcej: gdy przyszli do grobu, pochylili się i zobaczyli leżące w środku płótna. Nie poprzestali na zewnętrznym widzeniu grobu. Chcieli niejako wejść wewnątrz tej tajemnicy. Nie wiemy dokładnie, jakie myśli zrodziły się w ich głowach na widok szat, ale być może właśnie do tego widoku uczniowie będą powracać, a przez to będą umacniać swoją wiarę, kiedy Żydzi rozgłaszać zaczną wszem i wobec wiadomość o tym, że ciało Jezusa zostało z grobu wykradzione. Trudno sobie wyobrazić, by rzekomi złodzieje – działając pod presją czasu i na dodatek w bliskiej odległości uzbrojonych strażników – przed wyniesieniem Jezusa z grobu bawili się najpierw w rozplątywanie ciała z chust. Tym bardziej, że przecież wonne oleje połączone z płótnami stworzyły na ciele Jezusa coś na wzór pancerza czy skorupy.
Odsunięty kamień, otwarty grób i leżące wewnątrz płótna to pewne bardzo czytelne znaki. Same w sobie jednak pozostałyby tylko znakami – bardzo wymownymi, ale jednak tylko znakami – gdyby nie postawa Marii Magdaleny, Piotra i Jana. Gdyby nie ich miłość do Jezusa, wiara w Jego słowo, determinacja w dążeniu do prawdy i… zwykła ludzka ciekawość. Tak, ta ciekawość ma tu swoją wartość. Przysłowie mówi, że ciekawość jest pierwszym stopniem do piekła. Okazuje się jednak, że czasem może stać się także pierwszym krokiem do wiary.
