Tydzień temu Prawo i Sprawiedliwość hucznie obchodziło 100 dni rządu Donalda Tuska. Obchody były zgodne z zasadami tej zmurszałej partii, gdyż polegały wyłącznie na niewybrednej krytyce i potępianiu wszystkiego, co do tej pory zrobiła Koalicja 15 października, a także tego, czego jeszcze nie zrobiła, bo zrobić nie zdążyła.
Po tygodniu na podobnej zasadzie wódz Prawa i Sprawiedliwości mógłby wraz ze swymi najwierniejszymi poddanymi obchodzić 107 dni rządów Tuska, za kolejny tydzień 114 dni i tak bawić się w nieskończoność, gdyż każda data i każdy pretekst są dla niego dobre, by ujadać i szarpać konkurencję za nogawki, bo wyżej nie podskoczy. Oczywiście PiS nie przedstawił też żadnej własnej propozycji, choćby w miarę sensownej, gdyż takowej od dawna nie posiada, więc skupia się niemal wyłącznie na opluwaniu nowego rządu i jego premiera. Ale to przecież żadna nowość!
Wszak przegrani pisowcy mogliby z powodzeniem radośnie obchodzić także 100 dni (a dziś już 107) regularnej wojenki między prezydentem Dudą, na którego zawsze mogli liczyć, a premierem Tuskiem. Z tego powodu tak popularny dziś w mediach wyraz „kohabitacja”, czyli współpraca prezydenta i premiera pochodzących z przeciwnych obozów politycznych, stał się u nas słowem pustym, gdyż niestety mamy do czynienia z takim działaniem głowy państwa, która działając bez głowy szkodzi państwu.
Tymczasem nawet najsurowsi krytycy Tuska nie mogą nie dostrzec choćby tylko tego, że już po miesiącu zdołał on odblokować gigantyczną kwotę 600 miliardów złotych z Krajowego Programu Odbudowy, czego PiS nie dokonało, dokonać nie mogło i chyba nie chciało, bo nawet nie złożyło wniosku. Nade wszystko jednak premier od początku przejęcia władzy zaczął wraz z rządem skutecznie przywracać Polsce ważną pozycję w Europie i świecie, niemal całkowicie utraconą podczas rządów Zjednoczonej Prawicy.
A poza tym, jaka tam ona zjednoczona! Jedności tej przeczy już nawet do niedawna wierny byłej władzy niejaki Patryk Jaki z Suwerennej Polski, którą Michał Dworczyk z PiS nazywa układem pasożytniczym. „J a k i jest, każdy widzi” – kpią bez ogródek zawistni partyjni kumple Jakiego, a zdarza się, że dodają coraz odważniej, iż takich byle jakich jest ci u nich dostatek. I nie baczą na to, bo może o tym nie wiedzą, że drwiny z nazwisk są żartem typu koszarowego.
Z kolei premier Tusk, podsumowując pierwsze 100 dni w nagraniu na X, opatrzył je wpisem: „alleluja i do przodu”. Taki niby żarcik, ale niemal święcie adekwatny do sytuacji. Wszak to ulubione powiedzenie dyrektora Rydzyka, które może śmiało nawiązywać właśnie do pozyskanych z KPO miliardów, gdyż przecież nikt tak nie kojarzy się w naszym kraju ze zgarnianiem grubej forsy, jak właśnie cytowany sługa Boży.
Trzeba jednak przyznać, że ganienie rządzących było i jest zbójeckim prawem opozycji. Tyle tylko, że kiedyś opozycja dawała zwycięskiej władzy 100 dni spokoju na dobry początek, a teraz daje jej wyłącznie niepokój. Bo z PiS-em to jest trochę tak, jak z piromanem, który perfidnie podpalił własny dom, a potem przeklinał strażaków, że ofiarnie gasząc potężny pożar zmoczyli mu ukryte w sieni skradzione kalosze.
A poza tym, o czym mało się mówi, najważniejsze jest to, że jeszcze się taki nie urodził, który w tak krótkim czasie potrafiłby naprawić tyle zła, ile narobili poprzednicy, systematycznie demolując i grabiąc kraj, bo mieli na to nie 100, ale prawie 3000 dni.
