Ewangelia wg św. Marka 16,15-20.
Jezus, ukazawszy się Jedenastu, powiedział do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie». Po rozmowie z nimi Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.
Słowa świadomie wypowiadane na łożu śmierci przez konającego bliscy mu przyjmują jako swego rodzaju testament. Tak właśnie my, chrześcijanie, traktujemy słowa, które na Golgocie wypowiedział konający Jezus. Tamte słowa – zaledwie siedem krótkich zdań – bez wątpienia były Jego testamentem. Analogicznie trzeba traktować słowa, które Jezus wypowiada dzisiaj – na chwilę przed swoim wniebowstąpieniem. To także Jezusowy testament. Pozostawiony nie tylko Jedenastu, ale każdemu, kto czuje się uczniem Jezusa.
Czytając fragment dzisiejszej Ewangelii może zrodzić się pokusa zatrzymania się tylko na słowach, które zapowiadają niezwykłość i spektakularność misji uczniów. Jezus mówi tam o sytuacjach nadzwyczajnych i o niezwykłych zdolnościach, w które wyposażeni zostaną wszyscy wierzący w Niego. Mówi, że będą egzorcystami, że posiądą zdolność porozumiewania się językami, których wcześniej nie znali i że otrzymają niezwykłą odporność na wszelkiego rodzaju trucizny. Któż z nas nie chciałby takich zdolności? Tymczasem nie one są tu najważniejsze. One są drugoplanowe. Sednem testamentu, który zostawia nam dziś Jezus w Markowej Ewangelii, jest wezwanie do wyjścia i do głoszenia Ewangelii całemu światu.
I właśnie to jest pierwsze zadanie chrześcijanina. Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!Zanim – jako ludzie wiary – będziemy robić rzeczy niezwykłe, najpierw jesteśmy zaproszeni do tego, by robić rzeczy zwyczajne. Bo czymże, jeśli nie zwyczajnością, jest pójście do drugiego człowieka i głoszenie mu Dobrej Nowiny? To przecież banalnie proste: być przy bliźnim i mówić mu o Jezusie. Być i dzielić się swoją wiarą. Bóg nie mógł wymyślić nic prostszego: Spodobało się Bogu – mówi św. Paweł w 1 Liście do Koryntian – przez głupstwo głoszenia słowa zbawić wierzących. Głoszenie słowa – to przecież takie proste. To tylko my daliśmy sobie wmówić, że wiara to prywatna sprawa każdego człowieka; że nie wypada takich tematów poruszać; że każdy sam sobie wybierze; że nie wolno dyskryminować, itp. Jakże wiele wymówek podsuwa nam diabeł, by osłabić naszą ewangelizacyjną gorliwość i sprzeniewierzyć się słowom Jezusa, który mówi: Idźcie i głoście. A tak na marginesie: ciekawe, że wśród siedmiu grzechów głównych nie ma tchórzostwa.
