Spotkałem go przy śmietniku. Ja wyrzucałem śmieci, on w śmieciach grzebał.
Mężczyzna z inteligentną twarzą nie speszył się moją obecnością, tylko szepnął, jakby na usprawiedliwienie, że renty to już prawie nie starcza mu nawet na lekarstwa i podstawowe opłaty. I zaczął się wynurzać. Najpierw z kubła, a potem z głębi duszy.
Powiedział, że nie wstydzi się szperać w śmieciach, skoro Polacy wyrzucają rocznie dziewięć milionów ton jedzenia. Wyczytał to w gazecie, którą znalazł w kuble z makulaturą. Było tam także napisane, że na świecie marnuje się rocznie ok. 1,3 miliarda ton żywności, zaś w UE wyrzuca się ok. 90 ton żarcia. Z samych tylko gospodarstw domowych mieszkańcy Unii pozbywają się w ciągu roku 47 milionów ton jedzenia, wartego 98 miliardów euro. Tymczasem na świecie głoduje ponad 870 milionów ludzi!
– W tej samej gazecie napisali, że do niedawna wyrzucano u nas głównie pieczywo, a teraz także wędliny, owoce oraz warzywa. I to się zgadza, co wiem też z własnej praktyki. Czy jest pan w stanie to pojąć? – zapytał.
Chyba uznał, że jestem w stanie, bo nawet chętnie mnie wysłuchał. Powiedziałem mu, że np. zasobni Japończycy, którzy nie są samowystarczalni, bo 60 procent żywności importują, to zapewne z tego powodu są bardziej oszczędni. Produktami wyrzucanymi ze sklepów zajmują się tam specjalne firmy przetwarzające żywność na kompost lub paszę dla zwierząt. Zresztą u nas też funkcjonują Banki Żywności, które przekazują niewykorzystany prowiant organizacjom przygotowującym posiłki dla najuboższych. Ale to wszystko dużo za mało.
– Pewnie ludzie są u nas teraz trochę bogatsi, lecz to nie powód, by marnować dary Boże. Tym bardziej, że aż 1,6 miliona Polaków żyje w skrajnym ubóstwie. Poza tym jest też inna przyczyna tego marnotrawstwa. Dawniej żarcie miało lepszą jakość i szkoda go było wyrzucać. A teraz przeciętny Polak zjada rocznie wraz z żywnością kupowaną w sklepach ponad 10 kg chemii. Ale jeśli ktoś wie, że niektóre produkty są skażone, to nie powinien ich kupować, by potem nie wyrzucać – podsumował, po czym dodał, że z jednej strony serce mu się kraje, ale z drugiej dzięki marnotrawstwu nie chodzi głodny.
Mój nietypowy rozmówca, przypadkowo spotkany w nietypowym miejscu, wyznał w tym momencie, że nie sposób jednak nie dostrzegać niezwykłej troski pisowskiego rządu, który naprawdę robi wiele, by jak najmniej żywności się marnowało.
– A skąd się bierze ta okrutna drożyzna i straszenie chemią, zamiast przeprowadzanie ostrych kontroli? Właśnie stąd, by odstraszać przed zakupami wynędzniały naród. I ja widzę, że ostatnio istotnie marnujemy mniej, bo dużo mniej kupujemy. To jest celowe windowanie cen, żeby szanować jadło, nie marnować ani grama, może nawet gromadzić zapasy, by potem, np. tuż przed wyborami, rozdać żywność najuboższym i niezdecydowanym – rzekł z wyjątkowo cynicznym uśmiechem.
Wydawało się, że dobiegały końca te nasze rozważania przy śmietniku, gdy nagle mój bystry rozmówca jeszcze głośniej się roześmiał.
– Pamięta pan, jak kiedyś Unia Europejska uznała marchewkę za owoc? Wtedy to nieodżałowanej pamięci Maria Czubaszek zaproponowała, by w Polsce za owoc uznać także buraka. I to był świetny pomysł! Bo gdy nasi nabożni rządzący politycy jadą do Brukseli, to nie musieliby się już nawet odzywać, gdyż od razu, niczym w Biblii, po owocach by ich poznano.
Znów zarechotał, zabrał reklamówkę ze śmieciową karmą i poszedł sobie.
